اگرچه ممکن است آسانسور به عنوان یکی از دستاوردهای عصر مدرن تلقی شود، اما تاریخچه آن به دوران باستان بازمی‌گردد. نخستین شکل‌های ابتدایی آسانسور را می‌توان در مصر باستان یافت، جایی که از سیستم‌های ساده‌ی بالابر برای جابجایی سنگ‌های عظیم استفاده می‌شد. این سیستم‌ها، هرچند به‌طور کامل مکانیکی نبودند، اما نشان‌دهنده تلاش انسان برای غلبه بر محدودیت‌های جغرافیایی و جابجایی اجسام سنگین در فضاهای عمودی بودند. در یونان باستان، آرشمیدس، دانشمند و مخترع بزرگ، از اولین افرادی بود که اصول مکانیکی را برای ایجاد یک دستگاه بالابر به کار برد. سیستم‌های اولیه‌ی او با استفاده از طناب و قرقره، اجسام را به بالا و پایین جابجا می‌کردند. این ابداعات اولیه، هرچند ساده بودند، اما پایه و اساس فناوری‌های پیچیده‌تر در قرون بعدی را فراهم کردند. با ورود به قرون وسطی و عصر رنسانس، تکنولوژی‌های بالابر به تدریج تکامل یافتند. در این دوره، شاهکارهای مهندسی مانند قلعه‌ها و برج‌های بلند ساخته شدند که نیازمند سیستم‌های پیچیده‌تری برای جابجایی بار و افراد بودند. اما نقطه عطف واقعی در تاریخچه آسانسور، همزمان با انقلاب صنعتی در قرن نوزدهم به وقوع پیوست. در این دوره، نیاز به ساختمان‌های بلندتر و کارآمدتر، منجر به توسعه آسانسورهای مدرن شد. در سال ۱۸۵۲، الیشا اوتیس، مخترع و مهندس آمریکایی، با معرفی سیستم ایمنی انقلابی خود که مانع از سقوط ناگهانی کابین آسانسور در صورت قطع کابل‌ها می‌شد، تحولی بزرگ در این صنعت ایجاد کرد. این اختراع، راه را برای ساخت آسمان‌خراش‌ها و ساختمان‌های بلند امروزی هموار کرد و آسانسور را به یکی از اجزای حیاتی زندگی مدرن تبدیل کرد.
